Yazılar

Teşekkürler Tyrion

Şu anda lapa lapa kar yağdığı için dışarı çıkmak mümkün değil. Ama Bade’yi hareket ettirmek kan şekerine çok iyi geliyor. En son parka gittiğimizde başka bir küçük kızla oynamaya daldı, ben de kızın annesiyle sohbete başladım. Ve Bade’nin diyabetinden bahsetme gafletine düştüm.
Derken Bade’nin yemek saati geldi, ancak diğer küçük kız oyun arkadaşını bırakmaya hiç niyetli değildi. Ve böylece annesi devreye girdi ve Bade’nin yanında şu cümleyi kurdu: “Bırak evine gitsin yemeğini yesin kızım, arkadaşın hastaymış.”

Küçücük bir cümle küçücük bir kalpte öyle derin bir hasar bırakıyor ki…
Bade’nin kendini diğer çocuklardan farklı hissetmemesi için diyabetli olduğunu saklamalı mıyım ?
Tabii ki hayır. Diyabetli bir çocuk hasta muamelesi görmemeli, diyabetli olduğu için şımartılmamalı, ona ayrıcalıklı davranılmamalı.
İleride bir gün kızım, tıpkı parkta onun suratına hasta olduğunu söyleyen kadın gibi düşüncesiz başka insanlarla karşılaşacak. Bu kişiler belki bir arkadaşı, öğretmeni, belki de beğendiği bir genç olacak. Küçücük kırık kalbiyle bana koşup neden etrafındakilerden farklı olduğunu soracak, neden bunun onun başına geldiğini ve artık diyabetli biri olmak istemediğini söyleyecek.
Benim cevabımsa bu olacak: “Kim olduğunu asla unutma, çünkü Dünya kesinlikle unutmayacak. Onu gücün yap. Böylece zayıflığın olamaz. Onu zırhın gibi giy ki asla seni yaralamak için kullanamasınlar.”
Bu sözleri zamanında çok ama çok zeki bir cüceden öğrenmiştim. Teşekkürler Tyrion.



Write a comment