Teşekkür ederim diyemiyor hala. Tekeşşür ediyor. Bade’nin arkadaşları doğum günlerinde pastanın mumlarını üflemiyor: müflüyor. Bade merdivenlerden değil verdirenlerden aşağı iniyor. Beni üç yüz milyon beş yüz kadar seviyor. Beş rakamının şapkasını ters çiziyor. En sevdiği yemek çorbalı köfte ve makarna. En büyük hayali saçlarının yerlere kadar uzaması. Büyüdüğünde “insan doktoru” ve öğretmen olmak istiyor. Yeni aldığımız tüm pastel boyaların kağıtlarını ısrarla çıkarmak istiyor. “Çıkarma kızım, kırılırlar.” diyorum ama nafile.

Minyatür bir ayıcık, ayakkabı şeklinde mini minnacık bir cici bici. Minik minik oyuncaklarla oynamayı seviyor. Her dışarı çıktığımızda cebine gizlice bir tane atıyor ve mutlaka onu kaybediyor. Derslerden sıkıldığında kendimi iyi hissetmiyorum diye uydurup çok sevdiği hemşiresinin odasına kaçıyor. Geceleri yatmadan önce söylediğimiz iyi geceler şarkısı onu çok duygulandırıyor. Gürültülü bir odada, hele hele müzik sesi varsa çok daha çabuk uyuyor. Çorap takıntısı var: yeni, yumuşak ve ince çorapları seviyor. Sertleşmiş çorapların ayak parmaklarını kaşındırdığını söyleyip katiyen giymediği için tek tek bütün çoraplarını ütülemek zorunda kalıyorum. Çok fazla çorabı olduğunu da söyleyeyim bu arada.

Bunları hafızamın bir köşesine not alıp her zaman hatırlayacağımı zannetmekten uzun zaman önce vazgeçtim ben. Anneme sık sık sorardım eskiden:

“Anne ben küçükken nasıldım, anlatsana.”

Anlatırdı, bazı şeyleri.

“Hiç unutmayacağım sanıyor insan, ama unutuluyor işte.” derdi.

O yüzden unutmaya başladığımı farkettiğim günden beri hep not aldım Bade ile ilgili önemli ve komik anları. Mesela ıslak mendile “ıfıdık” dediği o Ocak sabahını. Ya da ilk defa ayağının uyuştuğu ve çok korktuğu o anı… Acıktığı zaman ilk defa “gabum” yani yemek istediği o Kasım gününü…

Çünkü en çok unutmaktan korktum ben. Büyüdüğünde ve küçüklüğünü merak ettiğinde o en güzel anları unutmuş olmaktan. Düş kırıklığına uğramasından. Evet, kafamın içindeki sis kümesi dağılıyor gibi geliyor bazen, evet evet, çok daha iyiyim ben. Ama sonra yine saçma sapan şeyler yaparken buluyorum kendimi. İki gün önce başkasının arabasına binmeye çalıştığım o utanç verici anı, ertesi gün okula giymesi gereken tişörtü çamaşır makinesinde unuttuğum o geceyi, liste yapmadan alışverişe çıkamamayı çünkü eğer yapmazsam almak için gittiğim şey olmadan eve dönebileceğim gerçeğini, insanları hemen aramaya söz verip ancak birkaç gün sonra aramayı hatırladığımı, şeker ölçüm çubuklarını evde unuttuğum için yemek yiyemeden eve dönmek zorunda kaldığımız o günü…

Yazmak, her bir küçük anı bile not etmek istiyorum.

Buraya yazmak, beynime ve kalbimin derinliklerine…

Hiç ama hiç unutmamak.

Çünkü ona bırakabileceğim en kıymetli miras belki de o ilk günlerinin anıları.

Fındıklı Çikolatalı Unsuz Şekersiz Bar

Hazırlık Süresi: 45 dk

Servis: 5 adet

İçindekiler:

İçi için

130 gr (1  + 1/3 su bardağı )çiğ veya kavrulmuş fındık

120 gr (1 su bardağı) kuru üzüm veya çekirdeği çıkartılmış hurma

Dışı için

80 gr eritilmiş %99 kakao oranlı bitter çikolata

Yapılışı:

1-Fındık ve üzümleri macun kıvamına gelene dek çekin.

2-Oluşan hamuru yapışmaz bir yüzeyde ellerinizle yuvarlayıp 2cm kalınlığında uzun bir silindir şekli verin.

3-Beş eşit parçaya kesin.

4-Benmari usulü erittiğiniz çikolatayı bir fırça yardımı ile barların üzerine sürün, buzdolabında 30 dk bekletip servis edin.

Not: Buzdolabında 1 hafta saklayabilirsiniz.