Bu blog senelerdir yüreğimi sizlere açmama vesile oldu.
Nasıl bir büyüsü varsa kimseye anlatamadığım şeyleri burada çekinmeden yazabildim.
Yine öyle yapacağım.
Bu sabah bizim için zor bir sabah. Çünkü sizlere bir müjde vermeye hazırlanırken kötü haberler aldık.
Ailemizin yeni gelecek üyesini maalesef on birinci haftasında kaybettik.
İyi değilim.
Onunla kendi usulümde, yani bir şiir ile vedalaşmak isterim.
Hatıran hep bende olacak.
24.02.2019
Günlerce düşündüm ismini.
Senin ismin bir şiir gibi olmalıydı.
Evet, bir şiir gibi büyülü olmalıydı.
Dışarıda bembeyaz bir fırtına vardı
Erik ağacının dalları rüzgara boyun eğiyordu.
Ben eğilmiyordum.
*
Günlerce düşündüm
Gözlerinin rengini
Düşlerimde gördüm, gerçek oldun
Tohum oldun, filizlendin
Düşlerimde besledim,
Düşlerimde uyuttum seni.
Dışarıda bembeyaz bir fırtına vardı,
Erik ağacının dalları eğiliyordu.
Ben eğilmiyordum.
*
Göz açıp kapayıncaya dek
Anlık bir uykuda görülen upuzun bir rüya gibi
Sevdim, kokladım, yaşadım seni
Düşlerimde ağacına öyle iyi baktım,
Öyle iyi baktım ki,
Büyüdü, meyve verdi.
Gölgesine düşten bir örtü serip oturttum seni.
Diyorum ya, upuzun bir rüya gördüm.
Düşümde, ben her şeyi unuttum
Eski beni düşten saçlarının kokusuna gömdüm
*
Düşlerimde öptüm,
Düşlerimde sardım,
Düşlerimde sevdim.
Çatlayan göğüslerimden emzirdim.
Yükseldim, kendim de düş oldum,
Çok yükseklerden düştüm.
Kanadım.
Öldüm ve dirildim.
*
Dışarıda bembeyaz bir fırtına vardı.
Erik ağacının dalları rüzgara boyun eğiyordu.
Ben de seninle eğildim.
Seni usulca düşlerimin toprağına verdim.
Rüzgar penceremden içeri zehirli bir buhar gibi sızıyordu
Kanadım, öldüm, dirildim.
Elveda,
Elveda bebeğim.
Comments (5)
Sıla Hanım,
Günlük rutinim olan sayfanızı ziyaretimle “Zor bir sabah ” başlığını görünce içim yandı.Kötü bir şey olduğunu tahmin ettim tabi. Sanki bir yakınımmışsınız gibi. Oysa hiç karşılaşmadık hatta hiç tanışmadık bile. Buna rağmen acınızı okuduğum satırlarla birlikte derinden hissettim. Kardeşime ağlar gibi hüzünlendim. Yazdıklarınız bana hep çok samimi geldi. Aynı samimiyetle iyi dileklerimi kabul edin. Umarım içinizi bu satırlar bir nebze ısıtabilmiştir.
Üzgünüm, çok üzgün ama sizin ne yaşadığınızı asla bilemem. Ben içerdeyken kaybetmenin hüznünü yaşadım, daha yeni merhaba demişken haydi hoşçakal demesini zor kaldırabildim, sizi bilmem mümkün değil. Ama şunu biliyorum hayattayken biri hariç tüm evlatlarını kaybeden bir baba peygamberle berabersiniz yaşadığınız hüzünde ve ciğer parçanız ötelerde anne diye size sarılacak, bir gün yeniden merhaba diyeceksiniz. Sabrın en güzeli olsun…
Öyle güzel ifade etmişsiniz ki, yaşadığınız acı sizi hiç tanımayan birine bile ulaşıp canını yakıyor, başınız sağolsun 🙁
Ben bu yazınızı görmemişim. BAşınız sağ olsun. Gerçekten ne kadar zor olduğunu biliyorum.
Sila Hanim
Acinizi derinden paylasiyorum. Ben de ayni donemde ve ayni haftalikken kaybettigim bebegimi, Uzerinden gecen 2 sene de soyleyebilirim ki yalnizca anne rahmine dusmus ama henuz dogmamis bir bebegin kaybedilme acisi hicbir zaman unutulmuyor, sizinle sonsuza kadar birlikte kaliyor. Belki de dogru olan bu degil mi?