Tüm ülke malum darbe girişimi, Meclis’in bombalanması, terör örgütü ile uğraşadursun biz eşimle nöbetçi eczane arıyorduk ki Bade’ye kan şekeri ölçüm çubuğu alabilelim. O ise arka koltukta, tüm olanlardan habersiz uyuyordu. Hani o an dünya yansa umurumda olmazdı desem bilmem ki ne düşünürsünüz. Bir eve gidebilsek, eve ulaşabilsek, diye söylenip durduğumu anımsıyorum.

Olay şu ki ben tüm bu olaylar yaşanırken önce annemlerin evindeydim ve eşimin gelip bizi almasını bekliyordum. Tek düşünebildiğim Bade’yi eve, güvenli olabileceği bir yere ulaştırmaktı. Güvenli bir yer demek elbette çok daha fazla insülinin olduğu bir yer demekti.

Daha önce, bir hastalığın önceliklerinizi değiştirdiğinden bahsetmiştim. İşte o an tam olarak da Bade’nin güvende olabilmesi için her şeyi yapabileceğimi fark ettiğim andı. Savaş, karmaşa, yıkım…içimizde bir şeyler değişiyor, uyanmaması gereken ilkel bir şey kaldırıyor başını. Ardında bıraktığı duygu ise insanı sarsıyor.

Şimdi, en azından bizim için her şey yolunda. Eskiden olduğum kişiye, eskiden yaptığım şeylere geri dönebilirim. Ama o kadar kolay değil işte, öyle büyük bir travma geçirdi ki herkes… Yüreklerimizde uyanan kaos sanki vücut buldu ve sessiz bir aura oluşturdu dünyamızın etrafında. Ertesi gün bir mezarlık gibi sessizdi her yer (Camilerden gelen sela sesleri hariç), ve olanları her düşündüğümde gözlerime yaşlar üşüştü.

Yaralı ve ölülerin yüzleri. O dayanılmaz sıcak rüzgarda dalgalanan bayrağımız. Kan gibi kırmızı.

Böylece gittik. Bıraktık deniz, güneş, hava, yeşil topraklar ruhumuzu sakinleştirsin. Günler boyu kendimi iyileştirmek için okudum, okudum, okudum. Bilgisayarımdan uzak durdum. Özellikle facebook paylaşımları beni çok korkuttu. Hepsi öylesine nefret doluydu ki! Herkes kendisi gibi düşünmeyeni, en yakınlarını kıracağını bile düşünmeden, bir şeyle suçluyordu. Ülkedeki herkes ya darbeci, ya haindi ya da embesil veya şizofren.

Bundan yıllar önce, özellikle sıkıntılı ve karanlık bir dönemimde kendimi yine okumaya verdiğimi hatırlıyorum. Bana o zamanlardan kalan miras bir cümle var, kendim yazmışım gibi hiç unutamadığım o ünlü cümleler:

“Bununla ancak, aynı derecede güçlü bir dostluk ve güven bağı kurarak mücadele edebiliriz. Eğer hedeflerimiz aynıysa, kalplerimiz de açıksa, alışkanlık ve dil farklılıkları hiçbir şey ifade etmez. Ben önümüzde karanlık ve zor bir dönem olduğuna inanıyorum – hayatımda yanılmış olmayı hiç bu kadar kuvvetle umut etmemiştim.”

Burada hedeflerimiz aynı, kalplerimiz açık. Görüşleriniz, inançlarınızın önemi yok. Dünya yansa önce sevdiklerini düşünecek kişileri, sadece özgür bir ülkede, huzur içinde yaşamak isteyenleri sevgiyle kucaklıyorum…

…Ve tarife geliyorum hemen. Bu kurabiyenin, cevizli bisküvilerim gibi kıtır kıtır olmayan ve bol çiğneme gerektiren bir lezzeti oldu. Gerçek gıdanın çok dayanıklı olmadığını tekrar hatırlatırım. Yiyeceğiniz kadar yapınız ve çok bekletmeden aynı gün tüketiniz.

Unsuz & Şekersiz Susamlı Kurabiyeler

Hazırlık Süresi: 20 dk

Pişirme Süresi: 20 dk

Servis: 20-25 adet

1 su bardağı = 200 ml

İçindekiler:

100 gr (1 su bardağı) susam

50 gr (1/2 su bardağı + 2 çorba kaşığı) toz Hindistan cevizi

100 gr (12-13 adet) hurma

+

2 çorba kaşığı ekstra susam

Yapılışı:

1-Hurmaları sıcak suda 30 dk bekletin. Çekirdeklerini çıkartın, kenara ayırın.

2-Fırını 150C’ye ayarlayın.

3-Susamları kahve değirmeninde un gibi olana dek çekin. İlk üç malzemeyi mutfak robotunuza koyun ve yapışkan bir hamur olana dek çekin. Ekstra susamı çekmeyin, hamura ekleyip bir kaşık yardımı ile içine karıştırın.

4-Hamuru oklava yardımı ile iki pişirme kağıdı arasında mümkün olduğunca ince açın. 5 cm’lik daireler kesin. Ortasına 1 cm’lik delikler açın.

5-Daireleri pişirme kağıdı serilmiş fırın tepsisine sık aralıklarla yerleştirin. 15-20 dk pişirip iyice soğutun. Servis edin.