Bu hafta beni en sevindiren olay Bade’nin yeni okuluna gidip okul hemşiremiz ile tanışmak oldu. Okulumuz yeni diyorum ama gerçekten yeni, eğitime bu yıl başlayacaklar. Sadece biz değil herkes yeni yani. Evimize ise o kadar yakın ki.. daha önce bahsetmiştim. Adeta birkaç adım uzakta.

Allah’ın sevgili kullarıyız sanırım. Ben ehliyet alamıyorum, araba fobim var.  Yani Bade’yi evin en yakınındaki okula vermek zorundayım. Ve evimin dibinde, acil bir durum olduğunda koşabileceğim kadar yakında tam da istediğim özelliklere sahip yepyeni bir okul inşa ediliyor, dahası eğitim öğretime tam da kızımın ihtiyacı olduğu anda başlıyor.

Hayır, hayır. Kendime pay biçmemeliyim. Sizlerin duaları, iyi dilekleri sayesinde rast gidiyor işlerimiz.

Okul yönetimi ne kadar hassas olacak ki diyabetli çocuklar konusunda deneyimli bir hanım ile çalışma kararı almış. Dünya tatlısı bu hanım Bade’nin parmaklarını görür görmez anladı diyabetli olduğunu. Sürekli Bade için endişeli hissetmeye o kadar alışmışım ki sanki milli piyango vurmuş gibi sevindim.

Önceki okulumuzda –yakın olduğu için tercih etmek zorunda kalmıştım- maalesef hemşire yoktu ve 4 saat içinde en az 3 defa okula gidip gelmek zorunda kalıyordum. Neden okuldan aldığımı ise anlatamamıştım sizlere, yüreğim elvermiyor demiştim.

Şimdi yazayım öyleyse;

Her şey daha önce vermemesini rica etmeme rağmen öğretmenimizi çocuklara tekrar şeker dağıtırken görmemle başladı. Tabii inanılmaz gıcık oldum ve öğretmeni tekrar uyardım ama bir kere o negatif elektrik oluştu işte aramızda.

Sonrasında okulun öğretmen hanımı tahsilat memuresi olarak kullanmaya başlaması ile negatiflik daha da arttı. Hanım kızımız bazı velileri diğer velilerin yanında para tahsilatı konusunda sorguya çekerek epeyce mahcup etmeye başladı. En kötüsü de buna mecbur bırakılmasıymış. Herhangi bir veli o ay ödeme yapmamışsa maaşından kesiliyormuş.

Bardağı taşıran ise Bade’nin arkadaşlarından birinin taksitleri ödeyemediği için okulun kapısından geri çevrilmesi oldu. Küçücük kız, elinde öğretmeni için topladığı çiçekle ve gözyaşları içinde kapıda kalakaldı. Annesi arkadaşımdı ve o gün beni arayıp döktüğü gözyaşlarını hala unutamıyorum.

Sonrası kaos tabii. Ben öğretmene kızdım, Bade’yi okuldan aldım. Arkadaşım öğretmen hanımı Milli Eğitim’e şikayet etti. Birkaç veli daha benim gibi çocuğunu okuldan aldı ve Bade’nin sınıfında sadece 3-4 adet çocuk kaldı. Eh sınıf kapatıldı tabii ki.

Ben veliyim, müşteri değilim.

Bu zihniyetteki bir “eğitim kurumu” bırakın Bade gibi özel ihtiyaçları olan bir çocuğu, hiçbir çocuğu eğitmemeli.

Tarife gelince: AIP diyetine uygun ve bu aralar epeyce favorim olan bu basit tarif  “hep tatlı tarifi veriyorsunuz, hiç yemek tarifi vermiyorsunuz” diyenlere gelsin.

Tatlı Patatesli Et Sote

Hazırlık Süresi: 30 dk

Pişirme Süresi: 1,5 saat

Servis: 3 kişilik

İçindekiler:

600 gr tatlı patates*

600 gr kuşbaşı et** (kuzu/dana/hindi/tavuk vs)

1 tatlı kaşığı zerdeçal

2-3 diş sarımsak rendesi

Servis için çiğ Ispanak yaprağı

Sotelemek için zeytinyağı

Yapılışı:

1-Etinizi üzerini geçecek kadar içme suyu ekleyip yumuşacık olana dek yaklaşık 1 saat düdüklü tencerenizde pişirin.

2-Tatlı patatesleri soyup küp küp doğrayın.

3-Çelik tencerede zeytinyağını ısıtın, sarımsak, zerdeçal, patates ve pişmiş etleri yağı yakmamaya dikkat ederek kısık ateşte hafifçe soteleyin. Haşladığınız etin suyundan iki – üç kepçe dolusu ekleyip yaklaşık 30 dk kapağı kapalı olarak pişirin. Servis tabağına alın.

4- Ispanağı ince ince dilimleyin, yemeğin üzerine serpiştirip servis edin.

Notlar:

*Tatlı patates olarak bahsettiğim sebze çok karıştırılıyor, tatlı patates sadece içi turuncu dışı kırmızı olan kök sebzesi değildir. Çok fazla çeşidi vardır. İçi beyaz-sarı dışı kırmızı kabuklu olan veya içi mor dışı ise sarı-beyaz olan tatlı patatesler de mevcuttur.  Benim kullandığım tatlı patates daha çok Japon tatlı patatesine benziyor, içi sarı-beyaz, kabuğu ise mora yakın bir kırmızıdır.

**Organik, serbest gezen çiftlik hayvanlarının eti tercih edilmelidir. Bu etler daha zor pişeceği için düdüklüde ön pişirme şarttır.